Een tof én christelijk weekend!

Gisteravond ben ik in hartje Orlando naar een concert geweest met Nic, Amirah en Punya. Drie toffe leraren van Montverde waren er ook te vinden. Het concert was echt ongelooflijk goed. Er speelden twee goede bands, Manchester Orchestra en een combinatie van Eli “Paperboy” Reed en the True Loves. Beide bands waren echte performers,echt live bands, dus dat maakte het heel leuk om naar te luisteren (en heel hard vals mee te zingen natuurlijk).

Het fraaiste aan de avond was dat ik de lead zanger van Manchester Orchestra heel even gesproken heb. Hij is namelijk een van de beste vrienden van een leraar Engels op onze school en die man introduceerde ons vieren even. Ik voelde me echt een klein kind in een snoepwinkel en een groupie tegelijkertijd. De zanger, Andy Hull, leek van dichtbij op een dronkaard, met een gigantische baard en een krullenkop. Hij sprak in een maf accent, maar dat doet natuurlijk niets af aan zijn status. Voor mij blijft hij een held.

Na het concert bleef ik bij Nic slapen en zijn familie is erg katholiek. Zondagochtend ben ik dan ook met ze mee naar de kerk geweest. Voor ik daar over verhaal, zal ik eerst kort mijn opinie over religie delen. Ik ben een humanist en geloof niet dat er een God bestaat die ons leven bepaalt. Wij, als mensen, bepalen zelf hoe onze levens eruit zien. Dit is heel erg samenvattend hoe een maf zeventien jarig jongetje erover denkt. Aangezien ik realiseer dat ik maar een onbelangrijk mannetje in de grote, wijde wereld ben, respecteer ik volledig mensen met andere ideeen hierover dan ik.

Vanwege die reden en omdat ik vond dat meegaan naar de kerk wel het minste was wat ik kon doen, nadat ik zoveel gastvrijheid aangeboden had gekregen, ging ik met Nic en zijn vader mee naar de kerk. Zondagochtend om tien uur begon een uur lang durende dienst, die ik oprecht leuk vond. De hele dienst stond in het teken van vreugde en blijheid dat God ons op aarde heeft gezet. Ondertussen maakte de spreker grappen over de Red Sox en gaf ik minstens twintig mensen een hand om me voor te stellen en ze nog een vredevolle week te wensen. Mijn dag kon niet meer stuk toen de spreker vroeg alle eenmalige bezoekers op te staan en ik een oorverdovend applaus van duizend mensen kreeg. God, als ik toch niet zo gigantisch eigenwijs was, zou ik na gisteren zomaar een Christen geweest kunnen zijn. Ik had me immers zaterdagavond ook al goed vermaakt zonder een alcoholische versnapering te nuttigen.

Tot slot wil ik nog vermelden dat ik woensdag mijn eerste voetbalwedstrijd heb. Na een periode van veel hardlopen, kan ik dan eindelijk mijn gebrek aan talent in het bijzijn van een scheidsrechter en een tegenstander etaleren. Woensdag heb ik opnieuw een monoloog, ditmaal alleen voor mijn acteerklas. Ik speel een getraumatiseerde toiletschoonmaker, die met veel moeite zijn herinnering deelt over de keer dat hij met zijn hoofd in een WC is gestopt door twee grote, gemene mannen. Ik ben nog steeds op zoek naar een manier om mijn blijhoofd uit te schakelen.

P.S. Ron heeft zijn haar geblondeerd! Hij lijkt nu op. Tja waar lijkt ie eigenlijk op. Tis Ron met blond haar.