Een nieuwe passie!

Ongeveer anderhalf uur geleden eindigde de derde avond “Curtain Up” met een luid applaus van het publiek. Evenals de eerste twee avonden verliep deze avond vrijwel vlekkeloos en genoot het publiek van de show. De hele cast, waaronder ondergetekende als hoofdrolspeler werd overladen met complimenten. Ik heb besloten maar geen blog in de vorm van een recensie te gaan schrijven, aangezien ik daarvoor iets te betrokken was bij het spektakel en mijn kijk daarop onmogelijk objectief kan zijn.

Wat ik wel kan zeggen is dat ik na deze drie avonden helemaal overtuigd ben. Ik moet iets met acteren gaan doen. Ik vind het zo geweldig leuk om een karakter neer te zetten dat volstrekt anders is dan mezelf en daar zo in te groeien dat ik met dat karakter urenlang kan improviseren, zonder ook maar een klein beetje Tom Faber laat zien. Ik denk dat een direct gevolg van het feit dat ik zo enthousiast en zo volledig in karakter ben is dat ik de hemel in geprezen word hier. Meerdere mensen hebben me aangeraden een Acting als een major te kiezen. Ik kreeg onbegrijpelijke blikken toen ik uitlegde dat ik eigenlijk wel iets in het internationale bedrijfsleven wilde doen.

Gelukkig ben ik niet achterlijk en weet ik dat ik in Amerika ben; het land bij uitstek van het te snel oordelen in superlatieven en realiseer ik me dat ik geen toekomstige Broadway- of Hollywoodster ben. Ik heb een te groot hoofd.

Laat ik even kort uitleggen wat mijn rol precies was in de musical. Ik was een toeschouwer net als alle toeschouwers, alleen had ik mijn eigen speciale verhoogde box met twee stoelen vlakbij het podium. Wanneer er wat dingen verbouwd moesten worden op het podium kreeg ik een spotlight op me en vertelde ik wat over de aankomende nummers. Ik deed dit in conversatie met iedere keer een andere karakter tot dat die een excuus vond om te vertrekken. Tot de laatste scene waarin een meisje meer weet dan ik en ik woedend en tierend vertrek, omdat ik niet meer de nerd ben die het meeste weet. Direct daarna ga ik naar het podium om in het laatste nummer te dansen. Daar verdiende ik mijn grootste compliment:
“Tom, you looked like mr. Bean up there. Except that he dances better.”

Ik kan nog uren verhalen over mijn drie kwartier improvisatie die ik iedere avond had met het publiek,maar ik stop hier, zodat ik iets minder zelf-ingenomen lijk. Het is echter niet daarom dat ik dit verhaal typ, ik schrijf dit, omdat ik zo geweldig blij en gelukkig was toen ik voor een groep van 300 man stond te improviseren. Ik denk niet dat dit te begrijpen valt als je niet zelf dat genoegen hebt gehad om voor zoveel mensen te staan en al hun aandacht af weet te dwingen. Geloof me, het gevoel van driehonderd paar ogen die allemaal strak gefocust zijn op jou, dat geeft een geweldige, enorme kick.:)

Dit levert dus weer een dilemma op. Wat moet ik nu in godsnaam gaan worden later? Leraar, Politicus, een poging wagen in de acteer/presentatie-scene, het bedrijfsleven in, Schrijver, Columnist of een werkloze levensgenieter?

Ik wil niet dat dit jaar ooit voorbij gaat. Iedere dag raak ik meer gehecht aan de mensen om heen en ontdek ik nieuwe passies in mezelf. Het leven is geweldig hier.

P.S Maandag mijn AP Frans. Ik heb er een klein beetje meer vertrouwen in en denk dat ik in principe genoeg voorbereid ben om dat examen succesvol te volbrengen. Wish me Luck!

P.S 2 http://tommiejf.hyves.nl = de foto's van het theater en mijn verschrikkelijke outfit!