State Finals

Dit weekend was het dan zover. We mochten gaan strijden met de drie andere beste teams van Florida om het staatskampioenschap. Vrijdag was de halve finale en zaterdag de finale. Beide wedstrijden zouden om een uur beginnen. Om het zekere voor het onzekere te nemen en eigenlijk omdat niemand zin in had in school vertrokken we donderdagochtend na het ontbijt al. Een busritje van een kleine vier uur later bracht ons in Lake Worth, vlakbij Miami. Dit plaatsje had een lokale school met een goed voetbalteam: Trinity Christian.

Over de halve finale zal ik niet te lang uitweiden. We wonnen de wedstrijd vrij gemakkelijk met 4-0. Hoewel drie van onze goal pas in het laatste kwartier waren, hebben we ons de hele wedstrijd geen zorgen hoeven maken. Daarna hebben we de tweede halve finale gezien en zagen we een dramatische wedstrijd met Trinity, het thuisteam, als winnaar. Na de wedstrijd zijn we uit eten geweest en ’s avonds organiseerden onze captains een teambijeenkomst. Iedereen kwam aan het woord en het werd een hele emotionele avond. Erick barstte in tranen uit, omdat Buenos Aires overstroomd was en hij zijn eigen ouders al drie dagen niet kon bereiken. De uitkomst van onze bespreking was dat we allemaal alles zouden geven om te winnen voor coach. Voor ieder van ons is hij namelijk heel belangrijk geweest. Voor mij persoonlijk bijvoorbeeld omdat hij mij en drie anderen tijdens de Thanksgiving Break mee kamperen neemt. We sloten af met onze gebruikelijke yel: one, two, three, La Familia. Op dat moment heb ik me nog nooit zo opgenomen in een team gevoeld. Iedereen is bereid voor elkaar te vechten en elkaar te helpen.

De volgende dag was het dan zover. Iedereen was nerveus, zelfs ik een klein beetje als assistent- coach. Ericks ouders waren gevonden, dus dat was het eerste goede nieuws. Aan de opstelling hebben we weinig veranderd. Nog steeds 4-5-1, met in balbezit het ajax-systeem met vleugelspitsen een vierde middenvelder. (Duurde even voordat ik dat er door heen had ;) We speelden Trinity helemaal weg, creerden acht of negen goede mogelijkheden waarvan drie grote kansen. Geen van deze ballen vloog erin en dan zul je natuurlijk net zien dat Trinity scoort. Dat deden ze 1 minuut voor tijd uit een discutabele strafschop. Dan, onze goalie, kwam uit zijn goal zoals Van Breukelen finale ’88; tackelde de bal en vanuit een volstrekt andere richting rende een speler als een gek op Dan af om hem als een soort bok te gebruiken en vervolgens kermend op de grond te gaan liggen. Lachend zag hij de scheidsrechter naar de stip wijzen en niet veel later schoot hij de bal zelf briljant in het netje.

Tja, dan voel je je kut. Met nog een minuut te gaan brachten we vier spitsen voor vier verdedigers, maar het mocht niet baten. Na afloop was het mijn taak de spelers bij elkaar te rapen. Max huilde als een baby en bij de meeste andere spelers liepen de tranen ook over hun gezichten. Het beste team van Florida zijn, maar vergeten dat in een score uit te drukken voelt klote. De zilveren medaille die ik gekregen heb ligt ergens verweg tussen mijn sokken. Dat ding hoef ik voorlopig niet te zien. Coach probeerde het team op te peppen, maar wij bleven teleurgesteld. Voor hem, een man die tijdens het seizoen iedere ochtend om half 4 opstond om te kijken of onze wassen gedraaid waren en om te kijken of hoe het veld erbij lag, voor hem hadden wij willen winnen.
De aankomst op school was zuur. We werden toegejuicht, maar men beschouwt ons toch als lozers, omdat we die finale niet gewonnen hebben. Voor ons voelt het niet meer zo. La Familia, we are the real winners.

Vandaag begon school weer. Een lekker begin voor mij, want ik mocht naar Morning Detention, omdat ik 10 seconden te laat was woensdag voor een les. Voor de duidelijkheid: dat is van 6:30 tot 7:30 en verplicht als je uren hebt. Verder ben ik vanaf vandaag officieel speler en geen coach meer. Morgen beginnen we met de conditionele moordaanslag op ons lichaam om in vorm te komen voor het clubseizoen. In december moet ik er staan bij de try-outs.

Ik zal afsluiten met het enige wat mij een kleine glimlach gaf zaterdag. Dat verschaft een kleine uitleg. Alle coaches lopen in een mooie rode polo van nike rond met op hun mouw hun titel. Bij coach is dat gewoon coach, maar met mijn shirt was iets misgegaan. In plaats van assistent coach zegt het Headmaster. Iedere keer als ik onze schooldirecteur Mr K zag en ik mijn polo droeg, probeerde ik het een beetje te verbergen. Mr K gaf de medailles uit en tegen mij zei hij met een knipoog: ‘ Good Job Headmaster’

P.S Ik ben volstrekt vergeten te vertellen over mijn Halloween Dance dat uitdraaide op wel een grappig feestje. Dat zeg ik nog wel een keer!

Tom