Tijd

Vandaag realiseerde ik me dat het alweer eind april is. Het is al meer dan acht maanden terug dat ik voor het eerst aankwam in Montverde. Eigenlijk vind ik dat onvoorstelbaar. Voor mijn gevoel zijn die maanden voorbijgevlogen. Als ik terugdenk aan de tijden dat ik het hier absoluut niet leuk vond, ben ik blij dat ik er niet voor gekozen heb naar Nederland terug te gaan. Op dit moment voel ik me namelijk echt gigantisch happy hier.

Ik heb echt mijn groep mensen gevonden in Punya, Nic, Amirah en ook in miss Ruscello. Ieder weekend hang ik uit met hen. Zaterdag was weer zo’n dag. Wanneer ik met hen ben, dit gaat vast gek klinken, maar dan voelt het alsof ik op een soort wolk leef, of in een gesloten bubbel vol met lachgas. Ik ben volstrekt, compleet gelukkig dan. :)

Tegelijkertijd echter begint het besef te komen dat ik veel te snel alweer terug naar Nederland ga. Ja Nederland is best een tof, klein landje met veel mensen aan wie ik gigantisch veel waarde hecht, maar ik ben gewoon zo gigantisch domweg blij hier dat ik eigenlijk helemaal niet meer terug wil. Volgend jaar wordt vast leuk in Rotterdam met Daan en Joey en daar kijk ik ook absoluut niet tegen op. Ik kan alleen op dit moment niet inzien dat het beter gaat zijn dan hoe ik me nu voel.

Dat gevoel van vreugde gaat samen met een stem in mijn achterhoofd. Een ratio die zegt dat mijn universitaire carriere in Nederland ligt. Dat ik geaccepteerd ben voor IBA in Rotterdam. Dat ik het Nederlandse studentenleven moet ervaren. Dat ik dan mijn ouders, Gijs en andere mensen die ik liefheb weer zie.

Het hele jaar door heb ik mezelf afgevraagd wat het beste was voor mij.Moest ik doorstuderen in Nederland of in de Verenigde Staten? Amerika is het land van de onbegrensde mogelijkheden voor mensen die wat kunnen en Nederland is mijn land. Het land van de vrijheden die ik hier in Montverde als een ware patriot verdedig. Mijn keuze is gemaakt in december. Mijn ouders hadden graag dat ik in Nederland door zou studeren en overtuigden me van de pluspunten voor studeren in Nederland. Vandaar dat het volgend jaar Rotterdam gaat worden.

Mijn gevoelens op dit moment zijn dus waanzinnig ambigu. Ik ben nog nooit zo blij geweest, maar besef ook dat er aan dat gevoel een tijdslimiet zit. Dat besef is stom. Heel stom. Ik wil niet dat zaken eindigen en voorbijgaan. Ik wil gewoon dat het zo blijft als het nu is. Ik wil dit houden. (Er is me wel, herinner ik me vaag, ooit, toen ik zo’n jaar of vier was, uitgelegd dat je niet altijd kan krijgen wat je wil. Echter dankzij Disney is mijn geestelijk vermogen weer gereduceerd tot dat van een drie-jarige. Ik mag dit dus zeggen. Vind ik.)

In eerdere verhalen heb ik uitgelegd hoe ik eerst absoluut niet heel gehecht aan mensen wilde raken hier, maar dat ik daar overheen ben gestapt. Nu ik zo’n fantastische groep mensen om me heen heb, denk ik af en toe terug aan dat statement. Mijn conclusie is dan echter niet een van eigen makelij, maar komt van Amirah:

“I do not regret our friendship; I regret the timing of us becoming friends.”