SAT, Speech & Christmas Dance

Ik heb mijn drukste week tot nu toe erop zitten. Twee grote standaardtesten van vier uur ; een Senior Speech en Dance waarin ik gekleed was in een Versace broek en ook nog een das droeg. Ik begin met de testen, beide hadden gemeen dat de wiskunde belachelijk gemakkelijk was. Daarnaast viel Engels de ene keer tegen en de andere keer mee. Voor mij doet het er niet zo heel veel toe. Ik blijf waarschijnlijk alleen in de VS als ik de testen briljant heb gemaakt en zo gemakkelijk was het nou ook weer niet. ;)
Rotterdam heeft de grootste kansen op het moment.

Mijn Senior Speech ging in een woord fantastisch. Ik praatte vijf minuten en al die tijd waren de 250 mensen in de zaal doodstil. Na afloop stond iedereen op en ontving ik een groot applaus en veel gejoel. De volgende dag werden drie van mijn lessen gestart met wederom applaus en spraken mensen die ik echt nooit eerder gezien had me aan met een compliment over mijn speech. Het toppunt was gisteren, Christmas Dance, ik moest poseren met zes mini-Koreaanse meisjes die in een rij stonden te wachten. Ik heb nog nooit met zo’n grote glimlach op een foto gestaan.

Wat was het verschil tussen mijn speech en de andere speeches?
Ik was de eerste leerling in twaalf jaar Speech-geschiedenis die de speech uit zijn hoofd deed. (Wat echt volstrekt belachelijk is natuurlijk, dat je toestaat dat mensen een speech voor 250 mensen woord voor woord van een papiertje voorleest!) Aangezien ik niet naar mijn blaadje kon kijken, keek ik mensen in hun gezicht aan. Lijkt me ook iets dat je in de eerste klas middelbare school leert. Daarnaast was ik de eerste die niet nerveus was. In tegenstelling tot anderen barstte ik niet in tranen uit, omdat 250 mensen me boos aankijken, omdat ze naar huis willen.

Mijn speech ging uiteindelijk niet over pinguins, maar over moed. Sommige zaken in het leven vergen gigantische veel moed. Mijn moraal was dat het meer lef vergt om aan die dingen te werken waar je niet goed in bent, dan je talenten verder te ontwikkelen. Ik sprak over dingen die mensen niet kunnen en gaf bij mezelf de voorbeelden: ik kan geen push-ups doen; ik kan niet dansen en ik spreek geen Koreaans. Mijn hoofdpersoon in het verhaal had wel een serieus probleem en is in mijn ogen de dapperste persoon die ik ooit ontmoet hebt.

Dan het Christmas Dance. Het thema was semi-formal. Dit hield in dat alle jongens een das moesten dragen; geen jeans aan mochten hebben en ook galaschoenen waren verplicht. Ik had geluk dat ik van de rijkste jongen hier in dorm, Dmitry, zijn lievelings Versace broek kon lenen zodat ik ook iets zwarts had. Ook nog een dasje geleend en ik was klaar voor de dance. Het feest was uiteindelijk echt hartstikke leuk, ik heb de salsa leren dansen (Al ben ik die ongetwijfeld nu alweer verleerd) en de hele tijd geouwehoerd. Ik zet zo even een berg foto’s op http://tommiejf.hyves.nl .

Nu ga ik fijn pitten, want ik mocht er vanochtend, de avond na de dance, om 5:30 uit om die rottest van ACT te nemen. Ik spreek de meesten van jullie weer als ik over 13 (!) dagen weer in Nederland ben.

P.S. Geachte Pim Van Den Heuvel: 1.