Week of Hell

Ok. Dit is dus niet een of andere anti-godsdienstelijke titel. Nee, dit is de benaming die Coach aan mijn eerste week hier heeft gegeven. Wij, de voetbalspelers, moeten namelijk zo snel mogelijk in vorm komen en daarvoor pakte Coach zijn militaire trainingsmethoden uit de kast. Hij heeft gediend in een speciale troep ergens in het leger en het leekhem een goed idee zijn programmas op middelbare scholieren toe te gaan passen. Dit hebben we geweten.

Drie dagen lang liepen we drie mijl per dag, waarna we met zijn allen op de grond gingen liggen en gemiddeld vier series van 75 sit-ups deden. Voor iedere foute sit-up kwam er een kwart mijl bij. Nadat we dat overheerlijke, brandende gevoel in onze buikspieren hadden gekregen, schakelden we over op push-ups, “musical chairs” en nog meer hardlopen. Daarnaast hebben we ook nog piepjestest ooit een keer gelopen. Iedereen die niet trap 10 haalde, leverde ons een extra mijl op. Ik stopte precies bij level 10, maar voor drie van mijn teamgenoten was dat teveel gevraagd. Konden we weer die rondjes op die atletiekbaan gaan lopen. Het is nu voorbij gelukkig. Niet dat het ondoenlijk zwaar is, maar het komt wel dicht daarbij in de buurt na twee weken feesten, bier drinken en veel te veel eten van mijn mamas lekkere gerechten.

Naast de fysieke Week of Hell heb ik het zelf ook de eerste paar dagen echt moeilijk gehad hier. Voor het eerst sinds mijn komst in de States heb ik heimwee gehad. Mijn vakantie in Nederland was zo tof dat ik een paar dagen lang het gevoel heb gehad dat ik niet op de goede plaats was. Ik mis Nederland nog steeds een beetje. Gelukkig zit ik hier met alle toffe jongens die bijna allemaal hetzelfde gevoel hebben en na een paar dagen waren we gewoon weer als vanouds aan het ouwehoeren en aan het verhalen over onze breaks.

Wel heb ik nog vaak dat ik rondkijk door school op zoek naar waar Max is voor ik me ineens bedenk dat die mafkees in Duitsland zit. Die gekke krullenkop met die blauwe ogen en de onzin die er 24/7 uit zijn mond kwam ga ik echt missen. Ik kan dus ook helaas geen “Bambi-quotes” meer door het verhaal slingeren.

Maarja, meer mensen dan Max zijn zo uniek en grappig. Sinds deze week is een van mijn vakken American Politics waarin ik de presidents verkiezingen hier in Amerika op de voet volg. Dit is een klas met een nogal grote variatie aan intelligentie. Behalve dat ik dit vak interessant vind, is er nog een reden dat ik dit vak sowieso niet ga laten vallen. Die reden heet Chelsea. Chelsea is blond. Chelsea is niet zo slim. Chelsea vindt het lastig om tot twintig te tellen. Echter, het allerleukste aan Chelsea is dat er moeite mee heeft haar mond te houden. Dit resulteert in de meest debiele vragen:
“Miss Ruscello, Hilary Clinton, is she really the woman of Clinton?”
“Miss Ruscello, does the United States have nuclear weapons?’

Zoals jullie begrijpen lacht iedereen Chelsea continu uit. Maar Chelsea heeft connecties en ze ziet er goed uit. Haar papa is coach van het basketballteam en Dmitry, mijn Russische Versace vriend en goede basketballspeler, begon wat met haar voordat hij haar had horen praten. Wil hij niet uit het team gezet worden, moet hij blijven doen alsof hij Chelsea een leuk meisje vindt en lief antwoorden op vragen als:
“What is the capital of Africa actually?” Why do we say George.W. Bush Jr, and not just George.W.Bush?”

I feel sorry for him.