Thanksgiving break coming up!

Nog maar anderhalve dag school voor me en ik heb een week vakantie. Dan blijf ik eerst een paar dagen bij coach in zijn huis met zijn gezin en Guilherme, Chira en Christer en daarna gaan we geloof ik kamperen. Ik heb verhalen gehoord over kayakken op een rivier met aligators. Gezellig! Ik ben in ieder geval al hartstikke blij dat ik niet nog een week in dit regime hoef te verblijven. Dit betekent niet dat ik het niet naar mijn zin heb hier of iets dergelijks, integendeel, maar het ritme dat dag in dag uit hetzelfde is maakt je moe.

De afgelopen twee weken heeft coach ons een pauze gegeven na ons zware voetbalseizoen. Na Thanksgiving gaat ons fitnessprogramma beginnen. Drie dagen in de week gaan we lopen en drie (een dag in het weekend) naar de gym. Op de dagen dat we gaan lopen, beginnen we met 3 mijl. Binnen vijf weken wordt verwacht dat we die afstand onder de 21 minuten lopen. (zo’n 15 kilometer per uur). Vervolgens gaan we een half uur een Nike-trainingsprogramma voor sprintoefeningen doen.; nog een duurloopje en tenslotte mogen we heel even de bal aanraken. In de gym is alles erop gericht snel breed te worden. Het hele plan heeft een wat militaristische uitstraling, gezien het feit dat coach een ex-militair is. Wederom No Sacrifice, No Glory. Begin december moet ik er staan als we try-outs doen voor het clubteam.

In dat clubteam kan ik dus eindelijk wel spelen. Het is niet aan een school gerelateerd, dus mijn postgrade status doet er dan niet toe. Coach heeft me al verteld dat we mijn eerste 20 minuten in het team gaan opnemen en dat hij het dan naar alle college coaches gaat sturen die hij kent. Klaarblijkelijk zijn er al drie colleges die mij ‘a free ride’ willen geven alleen op basis van zijn verhaal. Klinkt natuurlijk allemaal prachtig enzo, maar zo’n goede voetballer ben ik natuurlijk helemaal niet. Ik zie het spelletje wel een beetje, ben met beide benen even goed (matig) en dan houdt het ook wel op. Ik moet er dus voor zien te zorgen dat ik binnen een maand een verdomd goede voetballer word. Wish me luck!

Inmiddels al weer een week of drie terug hadden we ons Halloween Dance. Iedereen ging verkleed en bij gebrek aan een kostuum werd ik als blonde jongen bij de Fab Five gevraagd. Toen ik binnenkwam op het feest ontdekte ik dat de Fab Five een of andere groep homo’s is en dat de blonde jongen, Carson, de grootste homo is. Dat verklaarde ook waarom ik een bloemetjes-shirt van een Koreaan als kostuum aangeboden had gekregen. Al met al werd het nog wel een mooie avond en op htttp://tommiejf.hyves.nl staan enkele foto’s van de beste uniformen. Vooral Eduardo, een Puerto Ricaan die als nerd ging was absoluut briljant.

Over tweeenhalve week is mijn Senior speech. Dit houdt in dat ik voor de gehele Upper School (250 leerlingen) + de leraren een verhaaltje van 4-5 minuten moet vertellen gedurende de schoolvergadering op woensdag. De speeches totnutoe zijn echt om te janken. Iedereen praat over hoe belangrijk hun moeder is voor hun leven en dat ze zonder hun moeder niets zouden zijn. Gapend zit ik te luisteren naar hoe grote zwarte jongens van 2 meter 10 zeggen: ‘I love you mum, till I came here I never realised how important you were in my life’ . Deze zin bevat natuurlijk zoveel literaire kunststukjes dat het volstrekt noodzakelijk is voor te lezen van een papiertje. Vorige week was er eindelijk wat opschudding toen een meisje spontaan begon te janken toen ze de zaal in keek. Zij was dan ook de eerste in 25 mensen die de zaal echt aankeek. Nouja, voor een paar seconden dan. Daarna begon ze hard te huilen en zei ze blijkbaar tegelijkertijd haar speech ook, want ze was binnen een minuut of twee weer van het podium af.

Deze presentaties hier geven voor mij wel aan dat het goed is dat wij al die betogen en alles hebben gehad in Nederland. Ik herinner mij basisschoolspreekbeurten over Mijn Konijn die echt honderd keer interessant waren dan deze bull shit. Het ergste zijn de Koreanen. Die praten zo slecht Engels dat het lijkt alsof je naar een xylophoon luistert als ze op het podium staan.

Nu ga ik maar een beginnen met het schrijven van die speech. Ik denk dat ik over mijn overgrootoma ga praten, of over mijn denkbeeldige hond. De geraniums in mijn achtertuin zijn ook een goed alternatief en als dat niets wordt dan ga ik vertellen over mijn rechter kleine teen. Die is namelijk groter dan mijn linker. Echt waar hoor! Zooo gek is dat! Daar begrijp ik nou echt helemaaaal niets van. Nou dat wordt vast een geweldige speech! Of niet?